روش تفسیری امام خمینی

 نویسنده روش تفسیرى امام خمینى را داراى سه عنصر تدبّر عقلى، شهود عرفانى و نقلى - روایى مى‌داند. در بخش تدبّر عقلى حدیث "من فسّر القرآن برأیه" از دیدگاه امام تحلیل مى‌شود و به مناسبت آن مسأله وضع الفاظ براى معانى مورد بحث قرار مى‌گیرد. در بخش شهود عرفانى به شرح سه دلیل حجیت و اعتبار روش عرفانى در تفسیر مى‌پردازد و از امور زیر نام مى‌برد: 1. قرآن، از لحاظ اصل و حقیقت، تجلیگاه بودن براى خداوند - که پیامدهاى متعددى مانند: کامل بودن قرآن و شریعت، جامعیت قرآن، دارا بودن ظهور و بطون، اختصاصى بودن فهم بطون به اوصیاء و توحید، هدف بنیادین قرآن را در پى دارد - ، و از لحاظ آیات رؤیت و شهود و از لحاظ آیات معارف الهى، 2. روایات و 3. رابطه تکاملى بین عرفان و برهان، که متضمن نقش برهان در جهت دادن به عرفان و ارزیابى عرفان و شکل‌بخشى به آن و نیز نقش عرفان در وضوح بخشى برهان و گسترش دادن افقهاى آن، است. در پایان، در بخش عنصر نقلى - روایى از روایات احکام و روایات معارف الهى و عقاید بحث مى‌کند و دیدگاه امام راجع به اخباریان را توضیح مى‌دهد، و به این نتیجه مى‌رسد که روایات تفسیرى از دیدگاه امام، بیشتر، بیان مصداق است.